ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ ถ้าเราพยายามอย่างตั้งใจ

ย้อนกลับไปตอน ป.4 ผมตามรุ่นพี่ที่เกเร จนผลการเรียนไม่ดี
จำได้ว่าตอนนั้น คูณ หารเลขง่ายๆ ยังทำไม่ได้เลย
ต้องย้าย รร. เริ่มต้นใหม่ ตอน ป.5
ตั้งแต่เปิดเทอม ต้องคัดลายมือทุกเช้า ก่อนเคารพธงชาติ
พักเที่ยงกินข้าวเสร็จ ไปนั่งสวดสรภัญญะ ในขณะที่เพื่อนเตะบอล
เลิกเรียน เรียนเสริมวิชาวิทย์ คณิต
จากคูณ หารเลขไม่เป็น กลายเป็นได้ TOP วิชาคณิตศาสตร์ ตอน ป.6

.

ตัดมาตอนปี 1 ยอมรับว่าตามเพื่อนไปเรียนสาขา ICT
ไม่มีทักษะการวาดรูป และคอมพิวเตอร์เลย T T
เข้าเรียนวิชา Drawing จำได้ว่าอาจารย์เอางานเราโชว์หน้าชั้นเรียน
แล้วบอกว่า….“ตั้งแต่ผมสอนมา นี้คือจุดต่ำสุดของ Drawing” 🥹
พร้อมกับ FFF ในผลงาน 555+ (ผมรหัส 555)
เรามองงานเพื่อนรอบๆ ตัวแล้วรู้สึกว่าอยากวาดได้ดีเหมือนเพื่อนบ้าง
เกือบทุกวัน (เกือบที่ไม่ใช่เกือบ) พยายามฝึกวาดรูป ตามความความขยันของตัวเองที่สามารถทำได้
พอขึ้นปี 3 วิชา Character Design เพื่อนตกใจว่างานที่ทำเป็นงานของเรา (เพื่อนไม่เชื่อว่าวาดเอง)

.

โตขึ้นก็รู้ว่า “ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ ถ้าเราพยายามอย่างตั้งใจ”
ความถี่สำคัญมาก มันคือความสม่ำเสมอในการฝึกฝน
อาจไม่ทุกวันแต่ยังทำอยู่อย่างต่อเนื่อง ก็สามารถทำให้เราดีขึ้นได้
สะสมไปที่ละน้อย นานวันเข้าก็จะชัดเจนขึ้น
ผมชอบคำนี้มาก “น้อยนิด มหาศาล”
เป็นเพลงของ Penguin Villa ศิลปินโปรดผมเอง 🙂
ผมชอบท่อน “มันเล็กน้อยเท่าจักรวาล จะน้อยนิดไปตลอดกาล”

.

สุดท้ายนี้อยากบอกตัวเองอีกครั้ง
“ทำที่ละนิดอย่างต่อเนื่อง วันนึงน้อยนิดนั้นจะงดงามมหาศาล”